मनौरो (भाग-२)!

भाग-१: मनौरो 

…समयको सार्है पाबन्द थियो समीर। सदाझैँ मधुर मुस्कानका साथ समय अगावै नै आइ पुग्यो ऊ काजल  बसेको छेउमा नै । समीरलाई परबाट देख्दै गर्दा नै काजलको हृदय एक चोटी फेरी ढुक्क गर्यो। यो हजारौ पटक थियो होला उस्को हृदयले आफ्नो गति छोडेको। सोचि ऊसले मनमनै माया गर्नुको नि हद हुदों हो कसैलाई। सोची दुनिया माया-माया भनि यत्तिकै पागल हुँदैन रहेछ ।  मनमा यी कुरा सोची रहँदा समिरको आवाज उसको कानमा गुञ्जियो "के खाने सिम्रिका? अर्डर गरि हालम न।"  उसलाई केहि खाने मन नि थिएन। समीरले  मेनु हेर्दै भन्यो,"कफी, म:म, अनि फ्रेन्च फ़्राइज। ठिक छ है?" काजल मुस्काई। वेटरलाई बोलाइ झट्ट अडर गर्यो ऊसले।

यहिँबिच समीरलाई नियाली राखेकी थिइ काजल। उस्ले आभास गरेकी थिइ एउटा अजीब हड्बडमा हुन्थ्यो समीर जहिले नि। छिटै भ्याउनु पर्ने हुन्थ्यो ऊलाई हरेक थोक। काजल विपरित थिइ यस्को। एकदमै आरामसंग बितोस् हरेक कुरो भने जस्तो।

"के छ समीर ??" सिधा प्रश्न गरि काजलले।

"ए अँ! साँची म लास्ट विक पेरिसबाट आएको नि सिम्रिका। इट वज सच अ वन्डरफुल ट्रिप, आइ विल नेवर फर्गेट। सि दिज पिक्चर्स। आरन्ट दे बिउटिफ़ुल?" यति भन्दै समीर फोटोहरु देखाउन थाल्यो। हेरी काजलले खुसि हुदैं र तारिफ नि गरि ति चित्रको। राम्रै खिच्थ्यो समीरले फोटोहरु नि। मस्तमौलापन मन नि पर्थ्यो ऊसलाई समीरको। कसैलाई बाँधेर राख्ने कुरामा ऊ अलि नि विश्वास राख्दिन थिइ। प्रेम त झन् स्वछन्द हुन्छ भन्ने नै सोच थियो उस्को। आकशमा चरा जसरि जहाँ जता उडे नि अन्तत: आफ्नो घर नै आउंछ भन्ने पूर्ण विश्वाश थियो काजललाई। प्रेममा हुने भनेको नै तेही हो भन्ने सोच थियो उस्को । ऊ आफ्नो प्रेमलाई स्वतन्त्र छोडी दिन चांहदथि। यो सबै उस्को मनमा खेली रहँदा समिर कसैको म्यासेज फर्काउनमा व्यस्त थियो। छिन छिन्मा उस्को हात मोबाइलमा नै पुग्दथ्यो। एक चोटि ऊसले आफ्नो छेवैमा भएको काजललाई राम्रोसँग हेरेको नि थिएन। कस्ती छे ऊ भन्ने त झन् समीरलाई वास्ता नै भएन।

केहि छिनमा समीरको फोन बज्न थाल्यो। "एक्स्क्युज मि" भनेर समीरले काजल तिर हेर्यो र "हेलो" भन्दै अलि पर निस्कियो। म:म आयो, फ्रेन्च फ़्राइज आयो तर त्यो बिचमा समीर आएन। कफी सेलाउन लागी सकेपछी बल्ल समीर "सरि है सिमृका" भन्दै आयो। "अफिसमा यती धेरै काम छ कि के भनम। एक छिन फुर्सद हुँदैन। अरु बेला घरबाट फुर्सद हुँदैन। मैले तिमीलाई समय दिन नसकेकोमा मलाई बडो खेद छ।" आफ्नो अफिसको प्रोग्रेस सुनाए जस्तो गरी समिरले एकै साँसमा भन्यो सबै कुरा। काजल केहि बोलिन, केवल मुस्काई। केहि कुरो देखेर, महसुस गरेर नि वास्ता नगर्नुको स्थिति देखि आजित भै सकेकि थिइ सायद ऊ। बढि बोल्ने मन नै लागेन उस्लाई। हुनपनि समीरले काजललाई जति मानसिक यातना दिन सक्थ्यो त्यो दिनमा कुनै कमि नै राखेको थिएन अहिलेसम्म। प्रेम गरेको नाटकदेखि लिएर, भेट्नसम्म आनाकानी गरेको सबै कथा काजलको आखाँ अगाडि नाच्दै थिए।

"टिंग टिंग" वातावरणको सुन्यतालाई भंग गर्दै समीरको हातमा रहेको स्याम्संग मोबाइलमा म्यासेज आएको रिंगटन फेरी बज्यो। ऊ फेरि म्यासेज लेख्नमा व्यस्त भयो। काजललाई आफु त्यहाँनिर कुनै जोकर भएको भान भइ राखेको थियो। असम्मान गर्नुको नि हद हुँदो हो र आजसम्म पार गरेको हदका साथ समीरले त्यो हद नि पार गर्यो।

एकछिन यत्तिकै बसेर समीरलाई नियाले पछि सोधि उसले "केहि अरु खान्छौ तिमी??" समीरले नाइँ भनि मुन्टो हल्लायो र फेरी मोबाइलमा म्यासेज थिच्न व्यस्त भयो। मौनताले फेरी ओढ्यो त्यहाँको माहौललाई।

केहि छिनपछि मौनतालाई चिर्दै एउटा सानो तिखो आवाज गुञ्जियो त्यहाँ "थ्याङ्क यु फर यर टाइम समीर। इट वज ग्रेट नोइंग यु। वि वोण्ट मिट अगेन।"भन्दै जुरुक्क कुर्सिबाट उठिछे काजल। समीरले केही भन्नु बुझ्नु अघि नै रिसेप्सननिर पुगेर वेटरलाई १००० रुपिया थमाई "भाई टिप तपाईं राख्नुस् है" भन्दै होटल बाहिर निस्किछे ऊ। यो दिन-दिनैको अत्यास लाग्दो चक्रबाट निस्किंदा निकै हल्का महसुस भयो काजललाई जस्तै कि कुनै ठुलै भारि कहिँ बिसाएर आइछे ऊ। अनि त्यो घाटीमा सर्प जस्तै बेरेको,समीरले दिएको शल बाटो छेउमा हुर्र्याई ति उडि राखेका चराहरुसंगै आफ्नो गुंडतिर लम्किछे ऊ पनि।

इति !!