क्षण-२ !!

"कस्तो हुदो हो जब तिमीले आफुले नगरेको गल्तिको सजाय भोग्नु पर्ने हुन्छ । तिमिले केहि गरेको नि हुदैनौ, न केहि भन्नलाइ नै हुन्छ तिमि सङ कहिले पनि। तर जहिले कुसुरवार सरि तिमीलाई नै ठड्याइञ्छ," उनीले भनिन् आफु सँग नै।

आफु सँग बोल्ने  बानि नै भैसकेको  थियो उन्को अचेल।  तेही लवजमा अरुले जो बुझ्दैन थिए उन्ले भनेको कुरोहरु। अनि उनि नि कसैलाई बुझाउन नसक्ने भई कि थिइन अचेल । उनिलाई जहिले नया नया कुरो गरी रहन पर्ने । कति तेही कुरो भनि रहनु जस्तो लाग्न थालेको थियो उनिलाई । एकै ठाउमा बसी रहनु, एकै कुरो गरी रहनुले विकासक्रम बाधिएको जस्तो लाग्थ्यो उनिलाई।  

जहिले चरी सरि उड्न, नयाँ आकाश चाहार्न चाहन्थिन उनि । उडान कसैले रोकी देला? पन्ख कसैले काटी देला ?भन्ने डर चाही जहिले रहन्थ्यो फेरी उनिलाई । आफ्नो वरि-परिको परिवेश बारे के नै भन्न सकिन्थ्यो र उसै पनि?

कुन दिन कुनै बाजले फड्को हानि आउछ र अनन्त आकाशलाई नै सानो बनाइ दिन्छ भन्ने बडो डर छ उनिलाई ।  तेही डरले होला शायद, उनको आखा बडो बोल्न थालेको छ अचेल।  केहि डर नभनिए नि आखामा जो देखिन्छन। तर ति सादा डराएका आखा कुनै रुपमा नि राम्रो देखिदैन भनेर बुझाउन सक्ने क्षमता उनि आफु संग नि  रहेको छैन अचेल। सोच्दा-सोच्दै आखा पत्थर सरि सुन्न प्राय हुन जान्छन अनि थकित भएर सुत्छिन उनि।

इति !

पहिलो: क्षण !!
चित्र: डेविअण्ट आर्ट बाट !