प्रिय धरहरा,
तिमीलाई देखे
गलेको
ढलेको
निढाल
अस्तित्व-विहिन
कहिले नउठ्ने गरि
सुतेको।
त्यसरी देख्दा,
मन थामेको
बाँध फुट्यो
चित्त फाट्यो
सुस्केरा छुट्यो
हाँसो हरायो
आखाँ रोयो
आशु बग्यो।
मनलाई संभाले
हेरे फर्की एता उता
फेरी देखे
तिमी माथि चिल कौवा सरि
झुन्डिएका ती
मनुष्यका हुल
तिमीलाई खोपि रहेका
नोचि रहेका।
प्रिय धरहरा,
यस्तो एक्लो
त्यसरि बर्सौ वर्ष
ठाडिदा नि
कहिल्यै भएको थिएनौ त तिमी
जसरि ढल्दा
तिमि एक्लियौ
निस्सासियौ
र फेरी विस्मृति मा विलिन हुन पुग्यौं।।
इति !!