उडानको आधार

त्यो दिन हाम्रो भेट भएको पहिलो पटक थियो।

"के जानेकी छ्यौ," उसले सोध्यो।

"शब्दहरु खेलाउन जानेकी छु। यहि नै हो एउटा विशेषता," मैले भनि दिए।

उ एकैछिन मुस्कुरायो। अनि फेरी भन्यो, "शब्द संग  निकै  प्रेम छ जस्तो छ नि.… " उसले अरु केहि भन्नु अघि म फेरी बोल्न पुगें, "शब्द खेति नै हो जसले हामीलाई जोडेको छ , मल-जल पायो भने सम्बन्ध हरहराउँछ नभए येतिकै सुक्दै जान्छ बालक बबुरो। "

उ मुक्त कण्ठले हाँस्यो,"वास्तवमा नै जानेकी छ्यौ तिमीले शब्द खेलाउन।"

एक छिन कोहि केहि बोलेनौ।  ऊ नि सोच्न थालेँ जस्तो गरि बस्यो।  म नि चुप लागेर बसेँ।

"हो यसरि नै आफुलाई उड्न दिईरहनु।  अनन्त आकाश छ, रोक्ने हैन यी शब्द रुपी तिम्रा पखेटाहरुलाई। उड्न देउ, बग्न देउ।"

"रिचार्ड बेकको 'जोनाथन लिविङ्ग्स्टोन सी गल' पढेकी छ्यौ नि ?" उसले अचानक सोध्यो।

"छु," मैले संक्षिप्त उत्तर दिए।

"हो त्यो सी गलले जस्तै आफुलाई परिधिमा नबांधी अनन्त आकाशमा उड्नको लागि छाडी देउ। रमाइलो छ संसार। बस आफुलाई अनन्त उडान प्रदान गर," उ त्यहि लयमा भन्दै गयो।

म चुप लागेर उसको  कुराहरु सुनी रहेकि थिए।  चिया आइसकेको थियो हामी माझ।

त्यो चियाको चुस्की लिई म एकैछिन हराएँकि जस्ति भएँ। टाढा आकाशमा त्यहि सी गल नै उडेको देखेको जस्तो लाग्यो।  अचानक आ-आफै मुस्काउन थालेछु म।  उ अचम्म मानि मलाइ हेरी राखेको थियो।

इति !

चित्र: वेब बाट !