कोठा नं. ५

आर्जितलाई आज बिहानैदेखि नै छटपटी भइरहेको थियो । यो एक घन्टामा कति गिलास पानी भ्याइसक्यो, हिसाबकिताब नै छैन । छिनछिनमा फोन हेथ्र्यो, अस्पतालको ग्यालरीमा खै के चहार्दै हिड्थ्यो । र छिनछिनमा उसका आँखा त्यही कोठा नं. ५ मा गएर अड्किन्थे ।

समितालाई त्यस कोठाभित्र लगेको त एक घन्टा मात्रै भएको थियो । तर, उसलाई लाग्थ्यो जुनी नै बितिसक्यो कि । हस्याङफस्याङ गर्दै नर्सहरू यताउता गरेको हेथ्र्यो । बस टोलाउँथ्यो । सोध्न खोज्थ्यो । के भयो भन्न खोज्थ्यो । तर, नर्सहरूले ‘सर, हजुर बाहिर बस्दै गर्नुस्’ भनेर टारी दिन्थे ।
केही मिनेटको अन्तरालमा नर्सले भित्रैबाट औषधिको लिस्ट थमाइदिन्थिन् । अनि, ऊ फार्मेसीबाहिर औषधि लिने लामो लाममा पालो कुथ्र्यो । र, चिटचिट पसिना बगाउँदै औषधि बोकेर उही कोठा नं. ५ तर्फ दगुथ्र्यो । यसरी पर्खिंदापर्खिंदै, दगुर्दादगुर्दै दुई, तीन, चार घन्टा व्यतित भए ।

अँध्यारो नि भैसकेछ । समितालाई अप्रेसन थिएटरभित्र लगेको १२औँं घन्टामा बल्ल नर्सले बाहिर निस्केर भनिन्, ‘हजुरहरूलाई बधाई छ, पेसियन्ट खतराभन्दा बाहिर हुनुहुन्छ । अब अत्तालिनुपर्दैन ।’ आर्जितको रोकिइसकेको मुटु बल्ल धड्किएजस्तो भयो ।

‘समितालाई हेर्न सकिन्छ ?’ उसले अप्ठ्यारोे मानेरै सोध्यो । नर्सले फेरि रोक्छिन् कि भन्ने डरले उसलाई सार्है गाह्रो भएको थियोे । ‘एकैछिनमा वहाँलाई पस्ट–अपमा ल्याउँछौँ । अनि, तपाईंले भेट्न पाइहाल्नुहुन्छ नि ।’ निन्याउरो भइरहेको आर्जित झन्डै खुसीले उफ्रिएन ।

आफ्नी प्रियलाई यति गाह्रो पछि हेर्न पाउने खुसीले मात्रै उसलाई फुरुंग बना’को थियो । ‘समितालाई होस् त आएको छैन होला तर, मलाई देखेपछि उसलाई यत्तिकै सन्चो भइहाल्छ’ आर्जितले मनमनै सोच्यो । त्यसमा विश्वस्त नै थियो । सोच्दा सोच्दै अलिकति रोमाञ्चित पनि भयो ।

००००

‘ओइ आर्जित, तिमीलाई देखेर त म आजित नै भइसकेँ । कतिचोटी भन्नु के मेरो एनाटोमीको किताब ल्याइदेऊ । भोलि मेरो नि टेस्ट छ, होइन !’ आर्जितको मुखमा रोटी कोचार्दै समिताले कराइन् । उनी आर्जितलाई आजित भन्थिन् । ऊ फिस्स हाँस्दै रोटी चपाइरह्यो । केही बोलेन । दुवैजना टिचिङ हस्पिटलको जर्नल वार्डबाट भरखर फर्किएका थिए, क्यान्टिनमा ।

सिनिअर डा.तीर्थसँगको १० बजेको राउन्डमा भर्ना भएका पेसिएन्टहरूको किड्नीको हिस्ट्रीबारे टिपोट गरेका थिए, दुवैले । ११ बजेदेखि कक्षा सुरु हुन्थ्यो । र, यहीबीच समय मिलाएर खाना नि खानुपथ्र्यो । आर्जित केही नबोलेपछि समिताको पारो झन तात्यो ।

आफ्नो रिस पोखेर क्यान्टिनबाट निस्किइन्, खाना नि नखाएरै । आर्जितले फेरि आज किताब ल्याउन बिर्सिएको थियो । सामिता हिँडेपछि उसले पनि अर्को गास मुखमा हालेन । लुखुरलुखुर उनकै पछिपछि हिँड्यो ।

डा.तीर्थ ग्यालरीतिर आएको देखेपछि आर्जितको एकाग्रता भंग भयो । पुरानो दृश्य त्यसै ओझेल प¥यो । दुवै हातले आँखा मिचमाच गरेर कपाल मिलायो । डा.तीर्थ नजिकै पुग्दा खुसीका आँसु झन्डै झरेनन् । डाक्टरको खुट्टा नै ढोग्यो । ‘लौ, के गरेको बाबु तिमीले ?’ डा.तीर्थले अलि पछाडि सर्दै भन्यो ।

‘डाक्टर भगवान हो भन्थे, हजुर त्यसै भएर आउनुभयो, आज । हजुर नभएको भए अहिलेसम्म के भइसक्थ्यो । म कल्पना नि गर्न सक्दिन्’ धेरै बेरदेखि रोकेको आँसु खोलाको बाँध फुटेजसरी फुट्यो र भरर झ-यो ।

‘पिर गर्नुपर्दैन, आर्जित । समिता अहिले खतराभन्दा बाहिर छिन् । समितालाई यस्तो रेअर किसिमको किड्नी डिजिज लाग्ला भनेर कसले सोचेको थ्यो होला र ! ह्वेन आई कन्सल्टेड विथ माई प्रोफेसर्स फ्रम द हावर्ड मेडिकल स्कुल दे वेअर सक्ड लाइक एनिथिङ टू । सी ह्याज अ रेअर जेनेटिक डिस्अर्डर अफ द किड्नी ह्विच इज हार्ड्ली क्युरेबल ।’

००००

‘हामी कहिले बिहे गर्ने भयौँ, समिता ?’ आर्जितले कोकको चुस्की लिँदै सोध्यो । पसिनाले निथ्रुक्क भएकी समिता केही नबोली घटघट कोक पिउन थालिन् । बोत्तल रित्तिनै लाग्दा बल्ल लामो सास फेरिन् । ‘तिमी मलाई हरेक कुरामा कति आजित पारिराख्छौ के आर्जित ? गरम्ला नि बिस्तारै । टेक अ चिलपिल म्यान’ समिता फुसफुसाइन् ।

उनी आर्जितलाई आजित भन्थिन् । र, उसलाई आजित बनाउन पनि कुनै कसर बाँकी छोड्थिनन् । ‘भोलि हाम्रो ग्राजुएसन डे । वी गोटा डिसाइड नाउ समिता । आई ह्याभ अ ह्युज फेम्ली प्रेसर । आई कान्ट स्टेन्ड वियोन्ड दिस एन्ड मोस्ट इम्पोटेन्टली, आई लभ यु’ आर्जितले एकै सासमा सबै कुरा ओकल्यो । तर, समिता टस न मस भइन् । चुपचाप कोकको बोतल मुखमा लगाइन् । र, त्यो कोकाको अन्तिम बुँद नि भ्याइन् । आर्जित एकहोरो हेरिरह्यो ।

यतिवेला पनि आर्जितले बोल्न खोज्यो । तर, बोल्न सकेन । एकहोरो समितालाई नियाली रह्यो । पस्ट–अप रुमको बेडमा सुतिरहेकी समितालाई देख्नासाथ नै आर्जितको मुटुले ढुकढुक गर्न छोडेको थियो । अस्पताल आएदेखि यो हजारौँपटक थियो होला, आर्जितलाई मुटुले साथ नदिएको । पस्ट–अपमा नल्याउँदासम्म नदेखेर उसको मन कमजोर भएको थियो, अहिले हरेकपटक देख्दा अझ बढी कमजोर हुँदैथ्नयो ।

आर्जितले घडी हे-यो । समितालाई होश आउने वेला भइसकेको थियो । ‘कुनै वेला नि उठिछिन् होला’ भन्ने सोचेर कुरी राखेको थियो । त्यसै वेला कोही आएको जस्तो पदचाप सुन्यो । पछाडि फर्केर हेर्दा डा.तीर्थ रहेछन् । डा.तीर्थकी पनि त प्रिय विद्यार्थी बनिरहिन्, समिता, सधैँ । पढाइ मात्रै होइन, हरेक चिजमा अब्बल, मृदुभाषी र साह्रै ज्ञानी जो थिइन् ।

‘सर, मैले हाम्रो देशमा रहेका विभिन्न रोगसँग लड्नलाई नै डाक्टरी पढेकी हुँ । हजुरले मलाई राम्रोसँग पढ्न जहिल्यै सहयोग गर्नुपर्छ है’, एमबिबिएस पढ्न भर्खर सुरु गरेकी एउटी फुच्चीको यस्तो कुरा सुन्दा दंग परेका थिए, डा.तीर्थ ।

त्यसपछि एमडी आफ्नै सुपरभिजनमा गराएर किड्नी विशेषज्ञ बनाउन कुनै कमी राखेका थिएनन् पनि । विधिको विडम्बना नि कस्तो ! त्यही समिता अरूको किड्नीको उपचार गर्दागर्दै किड्नीको नै असाध्यै ठूलो रोगबाट पीडित बनिन् । पीडित पनि यति कि अहिले उनको जीवन नै दोसाँधमा छ ।

००००

बिहेको पर्सिपल्ट नै हस्पिटलको डिउटी भ्याउन तयार भएका थिए, आर्जित र समिता । बिहेमा आएका पाहुना आमाको जिम्मा लगाएर बिहानै निस्केका थिए । त्यसयताका दिन, महिना र वर्ष कसरी बिते पत्तै पाएनन्, उनीहरूले । यति व्यस्त थिए कि घरबाट आउँदा र राति फर्किंदासम्मको दिनचर्याका बारेमा ब्रेकफास्ट टेबुलमै छलफल गर्थे । दुवैजना आफ्नो विशेषज्ञताले ख्याति कमाइरहेका थिए ।

काठमाडौँ मेडिकल कलेजको नेफ्रोलोजी विभागको जिम्मा हालसाल नै समिताले पाएकी थिइन् । र, इन्डोक्राइनोलोजी विभागको हेड त आर्जित अलि अगाडि नै भइसकेको थियो । व्यस्तता दिनदिनै बढ्दै थियो र बढ्ने क्रममा थिए, सुनौला सपना ।जुन प्रेमिल जोडीले देखेका थिए, सँगै कलेज पढ्दादेखि नै ।

एक दिन घर फर्किंदै गर्दा कुन्नी के सोचेर हो, समिता बोलिन्, ‘मलाई तीर्थ सरजस्तै बन्नु छ, आजित । एकदमै फ्ललेस ।’ आर्जित चुपचाप हेरि मात्रै रह्यो । केही बोलेन । फेरि बडो अनुग्रह गर्दै समिताले सोधिन्, ‘डू यू थिन्क आई क्यान बी लाइक द्याट ?’

पुलुक्क समितालाई फर्केर हे¥यो । र, काँधमा चिउँडो अड्याएर कानेखुसी शैलीमा बोल्यो, ‘यू आर द बेस्ट स्विटहर्ट एन्ड यू विल बी द बेस्ट अल्वेज ।’अहिले पस्ट–अप बेडमा समिता अक्सिजन मास्कको सहयोगमा पूरै शरीर हल्लिने गरी सास फेर्दै थिइन् ।

दाहिने छेउमा उनै डा.तीर्थ थिए, चुपचाप । बायाँतिर आर्जित । समिताको अनुहार दायाँतिर ढल्किएको थियो । समिताले बिस्तारै आँखा खोलिन् । डा.तीर्थको अनुहार खुसीले उज्यालियो । बिस्तारै बायाँतिर टाउको घुमाइन् । पुलुक्क आर्जितलाई हेरिन् । ऊ पनि मुस्कुरायो । र, क्यानुला रोपिएको हातमा बिस्तारै थपथपायो । समिताले डा.तीर्थतिर टाउको घुमाइन् ।

र, यतिवेला आर्जितलाई समिताले उही प्रश्न सोधेजस्तो लाग्यो, ‘डू यू थिन्क आई क्यान बी लाइक द्याट ?’आर्जितको बोलि फुटेन । तुरुक्क आँशु चुहिए ।

                                      **************************************
प्रकाशित : http://www.nayapatrikadaily.com/2018/07/07/69291/
मिति : २३ असार २०७५ 

Read more

The NAMOnclature!

Not a Namo fanatic but just a thought came up after so many endearing talks about Namo in my country. The way the blame-game keeps returning to India's court every now and then revolved the thoughts around the situation. Well India has been playing it's card well it seems when it comes to Nepal. But my write is not based on what India is thinking and doing (as I myself donot know much) and focuses more on Namo, so I stick to him. 

Talking about Namo, his arrival to Nepal in August last year and the high-esteemed speech in the parliament with big plans, stories and ideas had dragged people to some dreamland. May be we were just hopeful. Hopeful for the things which we supposed could have happened in our country in the absence of our own government's initiation over stuffs. May be we always knew India's influence over our government, how things happen at our place. We were badly thrashed by the endless transition phase, we were seeking hope in dark and when the PM of India spoke in the parliament it showed us hope and let us dream again. Dream for the better. His presence in the Parliament lifted our spirits. May be what we wanted to hear from our government, the hope the optimism we were looking from our Government had been well spoken up and addressed by the PM of India. He knew what we wanted. The South-Asian sentiments are almost the same I guess that is why we do not think much different from our Indian counterparts. 

When his speech started in the parliament Namo takes the example from "kashi viswanath" to "pashupatinath", he talks about Sita, Buddha and all gods. "Gods" for they touched the godly sentiments of the people. And we are yet not away from these godly sentiments. He portrayed us brave and the better ones for the sake of their country too. Telling us we are better in every way (more in the video: address in the Parliament, Nepal August, 2014)

Cartoon by Satish Aacharya

He addresses what we wanted to hear from our Government-our PM. The talks about the constitution and the plans and practices to be made further. Though in lighter tones in the speech Namo clearly dictates the strict detailings about how to make the constitution right manner. Howsoever, PM of India glorified us with more of hopes, gave flight to our feathers, HIT our dreams high.

********

Cartoon by Rajesh K.C (@phalano)

An year later in September, 2015 India HIT our dreams hard over the constitution which they asked us to *detail* out so much. HITting hard with blockading Nepal; his Government left us sad and disheartened. Along with the day to day troubles we are having we are also wryly HIT by the doings. Our belief was HIT harder. And the smashed pieces have been hurting us along with the smashed dreams mirroring the never ending day to day problems. 

NAMOnclature has figuratively helped to peak the Madhesh aandolan while our politicians are responsibility less. Even though with many turmoils HITting us hard, we look forward to peace.

Metta!

Read more

Last night!

I can somehow connect to the last supper as I sit and write the "Last night" as of now. What would last supper be like. The end of many things while something new starts on. 

For me as I write last night, I have so many things moving at the back of my head. Past 3 years roll down the memory lane. I will do this, I will be like this. Things will happen as such and all was there when I came to this place. For the past 3 years I have been in this place-- "Kailali"--I call it the other K-district of my life, as my life moves around some of the K-districts. Nevertheless, as I move on my hand, I feel like is it also important to write inhere? Do I really need to come up with my feelings on this wall ? or just keep it to myself as I would have always done. But then an inner voice told me to speak up and let this page of my life be the open page for today.

I am full with feelings but I will try expressing though I get speechless as always.

Dear Dhangadhi,

You have been an awesome caretaker throughout. I have seen you growing in these 3 years. Just that I never felt connected to you in that ways I would have felt otherwise. 

And--

I am leaving you here.

Leaving where you were

leaving the way you were.

In coming days, yeah we will meet, but we will meet as those friends who were never close but were always together. I cherish our friendship. I know our roads will cross time and then, we will smilingly greet each other. And then again move in our own ways. I have loadsa memories from you/with you. I have had awesome relations being under your realm. I can never forget that. You have been an awesome companion.

Thank you for coming into my life. Your presence has let me grow the more all the while. Your presence really means a lot in life. I will remember you forever. I will cherish your presence in my life forever. You have witnessed the lonesome phases of me. You have witnessed the distant phases of me. You have also witnessed the connectedness phases of me and the happy/happening phases of me. As of now, I can see myself in different corners of "my room" here which will no longer remain mine from tomorrow. I can feel the different moods of mine captured in different blogs, the different stories which evolved in and around this place, the different feelings and the happenings thereafter which I lived. I have a swarm of thoughts as of now-inexpressible though. I will try posting them in the later days. For now a big THANKS to you as I sign off from this good-bye note.

"It's a beginning to the end"

I captured this sight at Dhangadhi Airport in Jan'2014

Until we meet again

Metta!

5th April, Sunday, 2015

2:35 AM

Read more

डडेल्धुरा नियात्रा !

कार्तिक २१, २०७१
डडेल्धुरा नियात्रा

लेख्न शुरु गर्दा मेरो एक जना साथीले भनेको सम्झिए, "घुम्न र फोटो खिच्न कस्लाई पो मन पर्दैन होला र?" र त्यो मन पराइबाट म आफुलाई नि कहिल्यै पनि टाढा राख्न सक्दिन :-) हुन त म सुदुर पश्चिममा नै हुर्के बढेको हुँ तर यहाँको डाडा काडा चाहार्ने मौका भने मलाई कहिल्यै नि मिलेको थिएन। यसपाली जब चिया पिउदै मेरी एक जना साथीले डडेल्धुराको उग्रतारा मन्दिरमा बर्षेनी लाग्ने जात(मेला)मा समिल्लित हुन जाने कि भनि प्रस्ताव राखिन्, मन तेसै फुरुङ्ग भयो। जानु पर्छ होला भन्ने चिया गफ भयो र कुरो तेतिकै टुंगियो।  म आफु चाही एक पटक नि आफ्नो क्षेत्र को डाडा काडा न गएको र एउटा नया क्षेत्र घुम्न पाउने मोह त्याग्न न सकि अर्को दिन जानपर्छ भन्ने योजनालाई तुरुन्तै कार्यन्वयन गर्नतिर लागेम। र यसरि शुरु भयो  भयो कार्तिक पुर्णिमाको दिन बिहानै हाम्रो "उग्रतारा जात (मेला)" दर्शन को मेलो। हामि ६ जना अफिसका 'कलिग' बिहानै पख उठी लाग्यौ पश्चिम पहाड तिर। धनगढीबाट शुरु भएको हाम्रो यात्रा निकै घुमाउरो बाटो हुदै डडेल्धुरा तर्फ लाग्यो। तेही बाटा र हाम्रो घुमाइको केहि प्रसङ्ग मैले फोटो हरु मार्फत राख्ने जमर्को गरेकी छु।  

डडेल्धुराको बाटोको सुरुवात यहाँ बाट भएको।    

मनमोहक हिम-शृंखला 

मनमोहक हिम-शृंखला-२ 

उग्रतारा मन्दिर जाने बाटो 

उग्रतारा प्रागंड 

उग्रतारा मन्दिर 

मेला को मेलो 

मनमोहक फिरफिरे :-)!

:-)

सैनिक गडि 

सुरुङ्ग भित्र जाने बाटो 

बाटाहरु :-)!

ढल्किएको दिन :-)

र यसरि विभिन्न याद बोकी सकियो डडेल्धुराको नियात्रा।  

इति !!

Read more

Did you Vote for Pushpa Basnet ?

Pushpa Basnet with her kids J

It had always been like I will be voting for Pushpa Basnet , but had always forgotten to do so in my daily chores and today I at least took up the time to give my generous 10 votes a day to her.  I thank Ms Anita Thapa, whose tweet let me get on the move. I hope this makes a difference.

Read more

Waves Of Thoughts via Bagmati...!!

Serene yet Worrisome BAGMATI

Well, some moments are always the same and so are Some feels...You actually happen to have the same emotions time and then when you are in/around some places or some moments...

Well speaking it off, being around Bagmati has always had me get captured into some such feels may be which cannot be expressed by few of my words but even then I could not stop my hand from jotting them down and post it inhere.

Seriuosly, when one just feels Bagmati mind gets pious indeed

The stillness it has.

The ray of Hope,

The Religious vibes,

The happiness for some, and reluctantly the sadness for others....

Where the Bagmati attaches you to the world thereby it takes you away from the world [the cremation...oops..:(..]

Witnessing all the goodness and badness of life...witnessing the life-the death, witnessing the love for it, witnessing the love and hatred around it, witnessing the 'shraddha' for it and also witnessing the politics over it.....

There is the BAGMATI always ready to give, yet nothing will it need…

Metta !!

Read more